Lifestyle
Onthoud altijd je roots, ze zijn de basis van je leven en de vleugel van je toekomst… (deel II)
Kort nadat wij in Westkapelle waren geweest, gingen we onverwachts een weekend tegemoet met Molukse activiteiten. Een theatervoorstelling met veel herkenning erin en het weerzien van veel familie en vrienden.
Pulang… een theatervoorstelling met veel herkenningspunten voor mijzelf en mijn jongste dochter…. Een aantal weken zag ik deze post al rondgaan op social media. "Oow, leuk!", zeg ik tegen mijn dochter, "wil je gaan?" "Kan"' zegt ze. En we besteden er verder geen aandacht meer aan door allerlei dingen waar we opdat moment bezig waren. Tot aan de dag van de voorstelling, heb ik met mijn gedachte, misschien wel een seconde stil gestaan als ik deze post op social media zag. Twijfels of ik wel zou gaan of niet. 'Als mijn dochter wil gaan dan ga ik', dacht ik dan.
Mijn kinderen krijgen steeds meer interesse in het Molukse cultuur. Dat ze een deel van Moluks afkomst en de 4e generatie zijn, weten ze. Maar hun situatie, tijd, omgeving en ervaringen, zijn toch weer anders dan die van ons (mijn broertje, zusje en ik, 3e generatie). Wij zijn nog tweetalig opgevoed, en met de eerste generatie. Mijn kinderen waren nog heel jong toen ze hun oma, mijn moeder, verloor. De jongste kent helemaal geen oma's, alleen opa's en een Ojang (overgrootvader), maar zij was ook nog te jong toen wij, mijn schoonvader (Nederlands) en mijn opa verloor. Dat zijn wel de belangrijkste personen die zij tijdens hun jeugd hebben gemist, Het eten was hun al bekend en met de taal kregen ze pas te maken toen ze al op school zaten en mijn vader Maleis tegen mij sprak. "Wat praat opa, mama? Is dat Engels?" "Haha…. nee, dat is Maleis, onze moedertaal, wij zijn Moluks" En zo kwamen er geleidelijk steeds weer vragen terwijl zij opgroeiden. Op veel vragen hebben ze antwoorden gekregen, maar ze vinden het vooral moeilijk om uit te leggen waar de Molukken ligt, en waarom ze zeggen dat ze Moluks zijn en niet een Indonesisch.
Het Molukse geschiedenis in Nederland is echt niet complex als je je erin verdiept. Maar als je het 'Moluks zijn' echt wilt begrijpen, moet je toch meer weten wat er in de geschiedenis zich heeft afgespeeld. En omdat mijn kinderen met vragen te kampen kregen, waar zij geen duidelijke antwoord op konden geven, kwam ik erachter dat ik mij soms ook zo voelde. En dat heeft toch te maken gehad met mijn persoonlijke onzekerheden. Zelf wist ik wel wat, van verhalen en documentaires, maar vaak wist ik dat oppervlakkig. Door de druk die wij toen persoonlijk hadden als gezin, werden er andere keuzes gemaakt en werden persoonlijke dingen opzij geschoven. Het leven gaat gewoon door en zeker als je kinderen nog klein zijn. Daardoor kan je een hoop missen in je leven die jouw persoonlijk groei zou kunnen remmen.
Het mooie van deze tijd is dat de jongere generatie steeds meer specifieker gaan graven in de Molukse geschiedenis en dat daarover steeds meer bekend wordt. Zij zoeken een duidelijk antwoord, wat ik zeker van hun kan begrijpen. We leven al in een hele onzekere tijd en als je dan geen antwoorden kan vinden die geen duidelijkheid kunnen geven, kan het je persoonlijke groei remmen. Wat als gevolg een identiteitscrisis kan veroorzaken. Hoewel we als één volk naar Nederland zijn gebracht, zijn de geschiedenisverhalen en het dagelijks leven van elke Molukse familie die hier zijn gebleven anders. Zo ben ik mezelf gaan verdiepen in de algemene geschiedenis hierover, maar vooral in mijn familieverleden van mijn moederskant, want daarover bleven er voor mij persoonlijk onbewust vragen open. Nu ik geleidelijk antwoorden vind, hoop ik op deze manier mijn kinderen duidelijker antwoord te kunnen geven zodat ze misschien iets meer zekerheid kunnen krijgen in hun persoonlijke groei, dan ik.
Zo herkende mijn jongste dochter bepaalde vragen en ik bepaalde situaties in het theatervoorstelling 'Pulang". Achteraf ben ik wel blij geweest dat we ernaar toe zijn gegaan. Omdat ik weet waar en hoe ik haar (en misschien ook mijn andere kinderen) zou kunnen helpen. En dat ze nu ook weet, dat zij niet de enige is die met deze onzekerheid loopt. Als afsluiting van dat weekend was ik met mijn dochters (en onverwachts was de rest van mijn gezin er ook) op de Pasar (markt) in de Molukse wijk, waar we weer veel familie, (oude) vrienden, andere bekenden en - mensen tegen kwamen. En natuurlijk maakte het eten en de muziek het gevoel van samenhorigheid en het culturele beleving compleet.
Onthoud altijd je roots, ze zijn de basis van je leven en de vleugels van je toekomst…(deel I)
Een familie tripje in eigen land is altijd leuk. Zo hadden wij al een tijdje in de planning om naar Westkapelle in Zeeland te gaan. Vaak plannen we een uitje om er even tussenuit te zijn. Maar dit uitje, had voor mij persoonlijk, een reden.
Zoals bekend is mijn afkomst Moluks en in Westkapelle is ook een groep Molukse gezinnen gedropt in een kamp, dat voorheen een strafkamp voor de Joden was. In Westkapelle staat deze kamp ook bekend als de Ambonezenkamp. Van dit kamp is geen barak meer overgebleven, daarop is een bedrijventerrein gebouwd. In plaats daarvan hebben ze een monument op de dijk geplaatst. Na de 2de wereldoorlog werden niet alleen in Westkapelle, maar landelijk Molukse gezinnen gedropt in voormalige concentratiekampen voor de Joden, nadat de status en afkomst van de KNIL-militairen en hun gezinnen zijn ontnomen door de Nederlandse - en Indonesische staat.
Het verhaal van mijn vaderskant over kamp Schattenberg ken ik. Maar in het verleden van mijn moeder heb ik nog wel eens moeten graven. Zo kwam ik erachter dat mijn biologische opa en oma, van moederskant, hier in kamp Westkapelle met hun 6 kinderen hebben gezeten. Mijn moeder werd als baby, voor zorg, tijdelijk uit handen gegeven aan familie. Zij heeft zelf in kamp Vught (de lunetten) gezeten. Sinds haar jeugd heeft ze niet meer terug kunnen gaan naar haar biologische familie. Door omstandigheden hebben, tot groot verdriet van mijn opa en oma, mijn moeder niet mee kunnen nemen naar Indonesië. Ze was hun enige kind van de zeven, die ze moesten achterlaten in Nederland. Na 37 jaar heeft ze haar wens nog kunnen vervullen om haar moeder, zussen en broers te kunnen ontmoeten. Maar niet haar grootste en diepste wens; haar vader ontmoeten. In de jaren '80 kregen we te horen dat mijn opa overleden was, waardoor ze vanaf dat moment voor mijn (kinder)ogen was ingestort. Dit moment is voor mij nog steeds het pijnlijkste moment die op mijn netvlies staat geschreven. Ze heeft haar vader nooit kunnen ontmoeten en nooit de vragen kunnen stellen die ze aan hem had willen stellen. Mijn moeder is in 2004 overleden en heeft ook dat verdriet meegenomen in haar graf.
Er is een boek geschreven over de gebeurtenissen in kamp Westkapelle, die ik van de schrijver persoonlijk opgestuurd kreeg. Na het lezen van dit boek en naast de verhalen die ik gehoord heb over mijn moeder en haar biologische gezin, ben ik daardoor steeds meer gaan begrijpen over het leven van mijn moeder en over mijn persoonlijke leven. En voor mij persoonlijk wilde ik nog naar de plek waar het verleden van mijn moeders familie in Nederland begon. Toen wij de zee in zicht kregen, om naar het monument te rijden, kon ik mijn tranen niet bedwingen. En nog steeds kan ik dat niet, als ik denk aan hoeveel pijn er is geweest vanaf het moment dat de gebeurtenissen hier hebben plaats gevonden en de keuzes die toen vanaf deze plek gemaakt zijn. Ook dit heeft ons gevormd en gemaakt tot wie we nu zijn. Ik ben ook erg dankbaar dat mijn opa's en oma's, en mijn ouders, die ondanks hun permanente pijn, de moeite hebben gedaan om het beste van hun leven te maken om ons (klein)kinderen een betere toekomst te kunnen geven. Dit alles heeft tot nu toe mij persoonlijk geholpen om onze roots en mezelf beter te begrijpen. Het gevoel dat ik verder kan met mijn leven en geleidelijk mijn kinderen beter uit kan leggen waar hun roots liggen, vind ik persoonlijk erg belangrijk. Omdat ik merk dat ze met vragen te maken krijgen waar ze niet echt antwoord op kunnen geven. En uit ervaring weet ik dat dat hun erg onzeker kan maken en zeker consequenties kan hebben voor hun toekomst.
Er ligt een hele geschiedenis in Westkapelle dat in de tijd eeuwen terug gaat. Dat vonden wij ook echt mooi om te zien. Ondanks dat er een hoop in dat dorp heeft afgespeeld, is Westkapelle een mooie plaats om rustig van de natuur en de omgeving te kunnen genieten. Er staan mini campings, activiteiten zoals bloemen plukken, van een theetje genieten in de theetuin, een museum over de geschiedenis van Westkapelle en natuurlijk lekker eten. Kortom, wil je het misschien zelf ervaren hoe leuk Westkapelle kan zijn.
Wil je het boek lezen over de gebeurtenissen in de kamp Westkapelle? Klik dan op de knop hieronder. Of klik op de 2e knop hieronder om de documentaire te bekijken.
Liefde... Het beste medicijn voor een positieve persoonlijke ontwikkeling
Liefde is de basis van een positief en succesvol leven. Hoewel we overal ellende in de wereld zien, is liefde juist zo belangrijk om te overleven. Elk huisje heeft zijn eigen kruisje, en elk mens is uniek. Om de eigenschap 'liefde' dagelijks te kunnen ontwikkelen en jezelf te reflecteren in de eigenschappen die in de onderstaande tekst staan beschreven, is voor iedereen toepasbaar en haalbaar. Omdat wij, mensen, deze eigenschappen in bezit hebben. De manier hoe je die eigenschappen ontwikkeld en toepast is natuurlijk voor iedereen persoonlijk. Ondanks dat deze tekst in de Bijbel staat geschreven, is het voor zowel, gelovige -als ongelovige mensen. Je zult er misschien nog versteld van staan als je hiermee jouw gewenste, positieve en succesvolle resultaat ervaar.
Koester de routines die jij nodig hebt om voor jezelf te zorgen..
“Doe vooral de dingen waar je gelukkig van wordt”.
En natuurlijk ook waardoor je je beter gaat voelen. Niet altijd makkelijk om dat uit te vinden in een maatschappij die ons bijna voorschotelt hoe wij moeten leven. Om jezelf die kans te geven, moet jezelf echt proberen om uit te zoeken wat jouw dag echt goed maakt en wat echt goed voelt. In dit proces moet je jezelf ook niet een deadline geven, want dat zou alleen maar tot teleurstellingen brengen en kan het ook je zelfwaarde en -vertrouwen aantasten. Gun jezelf die tijd, ook als je (volwassen) kinderen kritiek hebben op wat je doet of wat je aan hebt. Ondanks dat je van ze houdt, kan je nog steeds doen wat je zelf altijd heb willen doen.
Ook heb ik door mijn auto-immuun ziekte moeten uitvinden hoe ik mezelf weer beter zou kunnen laten voelen. Ondanks dat ik mijn verplichtingen heb, moest ik toch de harmonie vinden in het verzorgen voor mijn gezin en voor mezelf. Het moment dat ik mezelf moest terugtrekken in alles wat ik deed, gaf mij eigenlijk nog meer onzekerheid. Maar juist in die periode heb ik mezelf laten gaan. Om al het negatieve maar niet op te noemen, ben ik langzaamaan steeds meer gaan ontdekken wat er het beste bij mij past, waardoor de thuissituatie geleidelijk stabieler werd.
Agenda’s, dagboeken & journals
Ik heb planners altijd leuk gevonden. Het op schrijven van afspraken, was voor mij geen probleem. Alleen hoe ik mijn planner moest gebruiken met mijn dagelijkse activiteiten, was een beetje lastig voor mij. Ik vond dat ik zelf niet zo van de ‘to do-lijstjes’ was. Elke keer als ik die maakte, kon ik de taken niet waarmaken. Als er elk jaar weer agenda’s in de schappen van de winkels kwamen te staan, vond ik het geweldig om te zien hoe een pagina de week had ingedeeld. Maar vaak stond ik ook met vragen hoe ik dat ging invullen en hoe ik die agenda ging gebruiken. In een jaar versleet ik vaak een paar agenda’s. Zonde, maar ik gebruikte ze wel allemaal om te kijken of ik mijn manier van plannen kon vinden. Zoals ik al zei, waren de dagelijkse vaste afspraken niet zo’n probleem. Maar hoe kon ik het voor mezelf voor elkaar krijgen om mijn dagelijkse ‘to do-lijstje’ te realiseren? Ik hoor sommigen al denken (of zeggen): "Maar een elektronische agenda is toch veel handiger?" Hoe vaak ik dat ook hebt geprobeerd, de fysieke handelingen winnen het toch elke keer van de technologie. De elektronische versie gebruik ik alleen als er spontaan een afspraak of een taak gepland moet worden die nodig is, met een melding.
Ook had ik eerder aangeven dat schrijven iets is wat ik echt leuk vind. Dagboeken had ik al van kinds af aan en ik heb ze nog steeds, zowel mijn oude dagboeken als mijn nieuwe. En ik lees nog vaak de verhalen terug die ik erin heb geschreven. Niet om de dingen te herbeleven, maar om punten op te zoeken die mijn persoonlijke groei een positieve wending kunnen geven. En wat ik ook leuk vind; op social media zag ik vaak filmpjes over hoe ze een bulletjournal maakte. Ik dacht vaak tijdens het kijken: “ O, dat wil ik ook.!” Helaas is het tekenen en het maken van letters niet voor mij weggelegd. Wat ik wel kon, is schrijven, plakken en knippen. Met een bulletjournal heb ik een overzicht kunnen maken van mijn dagelijkse -, wekelijkse,- maandelijkse routine. Waardoor deze niet meer weg te denken zijn in mijn manier van leven. Mijn dagboeken zijn mijn dagelijkse steun bij het realiseren van een positieve instelling voor een productieve dag. En de planner die het beste bij mij past, heb ik kunnen vinden. Het is natuurlijk niet realistisch om te zeggen dat ik alles nu onder controle heb, maar het bevordert wel mijn zelfdiscipline en geduld. En ik krijg steeds meer inzicht in onze dagelijks leven, wat meer rust brengt voor mezelf en voor mijn gezin.
